Rozdział 4

Hej :3 Dziękujemy za wszystkie Wasze komentarze i zapraszamy Was serdecznie do lektury czwartego już rozdziału :P
Hitori
 A i ... My jesteśmy we dwie xP Piszemy to również we dwie ^^

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

     Spojrzała na zegarek. Wskazywał godzinę dziesiątą. Wyskoczyła z łóżka i  zbiegła po schodach jak najszybciej szykując się, po czym wyleciała z domu. Death Street o tej porze była pusta, ale cały czas tak samo przerażająca i tajemnicza. Wyciągnęła z kieszeni plan zajęć i spojrzała na niego.

- Teraz mam angielski z jakimś Otisem... - pomyślała wbiegając na teren szkoły.

     Chwyciła klamkę i wparowała do sali z niemym krzykiem.

- Dzień dobry Connor - usłyszała cichy, lecz złowrogi głos - Dlaczego się spóźniłaś?

Oczy Cassie skierowały się w stronę siedzącej samotnie przy oknie Angeli.

- Zaspałam - szepnęła kierując się w stronę przyjaciółki.

- Zaraz, zaraz... - twarz Otisa wykrzywiła się w ironicznym uśmiechu - Może usiądziesz z panem Samuelem? A pan James przesiądzie się do Harris.

- Że co?! - cała czwórka wrzasnęła niemal jednocześnie.

***

 - Proszę pana... a może dałoby się nas przesadzić? - spytała Angela ze słodkim uśmiechem po skończonej lekcji - No bo wie pan...

- Nie pyskuj mi tu Harris! - wrzasnął.

Jej źrenice rozszerzyły się, a usta przybrały kształt "kociego pyszczka"

- Prrrrrrrrrrrrrrrrrooooooooooszę! - dodała słodkim, cichutkim głosikiem, jednak wzrok Otisa dawał znać, jaki będzie wynik tych "negocjacji"

- Cassie, może ty spróbujesz - szepnęła spuszczając oczy. Panna Connor odchrząknęła i wlepiła w niego swoje czarne ślepia.

- Panie Otis - zaczęła z uśmiechem - Wiem, że to pan jest tu nauczycielem, ale za jedno spóźnienie nie powinien nas pan tak karać. Wystarczyłoby zwykłe zostanie po lekcjach...

- Ty podważasz mój autorytet! - zimny głos Otisa roznosił się echem po klasie.

- A... ale... - zaczęła cicho Angela

- Wypier... mi stąd! - wrzasnął, na co czwórka pędem opuściła salę, o mało nie zabijając się o futrynę.

***

- Ale mnie ten Otis wkurzaa! - powiedziała po skończonych zajęciach, kiedy spotkały się przy wyjściu - To jedyna lekcja, którą mamy razem i myślałam, że będę siedzieć z tobą, a nie z tym czymś!

- Uspokój się Angie - odrzekła cicho Cassandra - Chociaż... to trochę dziwne... Nie zareagował na moją hipnozę...

- Myślisz, że... - zaczęła, lecz coś odwróciło jej uwagę - Ta Isabelle jest jakaś...

- Mroczna?

- Tak troszkę... i straszna... i tajemnicza...

Milcząc skręciły w Death Street, a następnie skierowały się w stronę swojego domu.

***

- Nie ma nic do jedzenia! - Angela posłała Cassie jedno ze swoich najsłodszych spojrzeń - A ja jestem taaaka głooodna...

- Nie patrz tak na mnie - odpowiedziała z lekkim uśmiechem - Może pójdziemy do KFC?

Oczy An zaświeciły się jak dwie żarówki, a ich właścicielka uśmiechnęła się szeroko.

- No to na co czekamy?! - wyciągając Cassandrę za rękę, wybiegła z domu.

     Po krótkiej wędrówce dotarły do baru.

- To co bierzemy? - spytała Angela z szerokim uśmiechem.

- Ja biorę kubełek skrzydełek i picie, a ty?

- Ja to samo... Zajmij stolik, a ja zamówię. - Udała się w kierunku kas, zaraz jednak zawróciła i podeszła z powrotem do Cassie - Wiesz co... może ty zamówisz?

- Dlaczego? - spytała Connor

- Zobacz... - powiedziała Angela odwracając się i szybko udając do stolika stojącego najdalej od kas.

Cassie odwróciła się, a jej źrenice rozszerzyły się ze zdziwienia.

- Nie no, ich mi tu jeszcze brakowało - prychnęła w myślach podchodząc do kasy - Dzień dobry - powiedziała chłodno - Poproszę dwa kubełki skrzydełek i dwie duże Cole.

      Sprzedawca, czyli Sam, podniósł głowę i uśmiechnął się, widząc kto zamawia.

- Już się robi, ślicznotko - spojrzała na niego morderczym wzrokiem, a on wyszczerzył zęby.

- Jeśli nie przestaniesz się tak głupio szczerzyć, to będziesz oddychał przez rurkę - pomyślała mrużąc niebezpiecznie oczy.

- Naprawdę - usłyszała w głowie jego głos po czym zrobiła niemal identyczną minę, co on.

- O cholera!

- Dobrze powiedziane... sorry... pomyślane

- Możesz z łaski swojej zacząć chociaż realizować moje zamówienie? - warknęła cicho. Otrząsnął się i uśmiechnął cały czas zdziwiony, choć starał się to ukrywać

- Już się robi, ślicznotko.

       Prychnęła jak rozjuszona kotka, zmroziła go wzrokiem i odeszła mrucząc przekleństwa pod nosem.

- Zabiję cię - powiedziała szorstko, kiedy już wróciła do stolika.

- Też cię kocham. Gdzie jedzonko?

- Zaraz przyniosą.

       Przez chwilę panowało milczenie. Angela usiłowała spojrzeć szatynce w oczy, lecz ona wyraźnie unikała jej wzroku.

- Co się stało? - spytała w końcu przyjaciółkę (telepatia... super! XD)

- Hmm... jakby to... A tak! Okazuje się, że mam więź telepatyczną z tym idiotą Samem!

- Nie żartuj sobie! - pisnęła w odpowiedzi.

- Nie żartuję - warknęła - I co ja mam teraz do cholery z tym zrobić?!

- Nie wiem... Naprawdę nie wiem... Ale wiesz... skoro ty masz z Samem, to ja...

- Możesz mieć ją z Jamesem - dokończyła

      Zapanowało milczenie (i tu już dosłownie - żadnej telepatii). Nie odzywały się oraz nie patrzyły na siebie zastanawiając się, co z tym faktem zrobić. Na sali nagle również zapanowała cisza. Nie się nie ruszał, nikt się nie odzywał. Dziewczyny rozejrzały się czujne i zarazem zdziwione.

- Coś tu jest nie tak - szepnęła Angela. Szatynka pokiwała głową i wstała, wiedziona dziwnym impulsem. - Co ty robisz?

- Ja... sama nie wiem... - wyjąkał- Ale coś mnie przyzywa... przyciąga do zaplecza...

      Znów zapanowało milczenie, kiedy nagle coś szarpnęło Cassie i zaciągnęło siłą w stronę schowka. Krzyknęła zaskoczona próbując stawić temu czemuś opór, jednak bez skutku. "Ta siła" wrzuciła ją do pomieszczenia zatrzaskującza sobą drzwi.

- Cassie! - wrzasnęła blondynka rzucając się za nią. Dopadła drzwi i próbowała je bezskutecznie otworzyć.

- Hej, co ty robisz?! - usłyszała głos Jamesa. On i Sam stali teraz za nią.

- Cassie tam jest - szepnęła z trudem powstrzymując łzy.

- Co?! - krzyknął Samuel i odepchnął Angelę.

         Zaczął siłować się z drzwiami, lecz nagle przestał, gdyż usłyszał potworny krzyk.

- Wyciągnij mnie stąd!

***

       Siedziała skulona w kącie między półką z przyprawami, a regałem z kurczakami. Przed nią stał jakiś mężczyzna.

- Córko - mówił niskim, głębokim głosem - Rozczarowałaś mnie. Myślałem, że jesteś mądrzejsza...

- Ty nie żyjesz... ty nie żyjesz... nie żyjesz... - mamrotała pod nosem, kołysząc się na boki i nie patrząc na niego. Mój ojciec do cholery jasnej nie żyje! - myślała. W tym czasie mężczyzna zbliżał się do nastolatki powolnym, aczkolwiek stanowczym krokiem. Jego twarz przypominała twarz obłąkańca.

- Zawiodłaś mnie! Teraz poniesiesz za to karę!

      Uderzył ją w twarz, a ona krzyknęła z bólu i przerażenia.Rzadko kiedy się mała i nie miała kogo czy czego się bać. Ale na myśl o ojcu zawsze drżała ze strachu. Policzek i szczęka ją piekły, a w oczach miała łzy, lecz obiecała sobie, że się nie rozpłacze. Nie da mu tej satysfakcji.

        Ojciec bił ją odkąd skończyła 4 lata. Za błahostki, a najczęściej kiedy był pod wpływem alkoholu. Matka nigdy nie stanęła w jej obronie. Zawsze to ona broniła ją, swoją siostrę Annę i brata Diego. Była najstarsza z rodzeństwa, więc traktowała to jako swój obowiązek.

       Poczuła ostry ból w barku, a potem coś lepkiego zaczęło spływać po jej ramieniu. Po chwili zdała sobie sprawę z tego, że to krew.

- Cassie!- usłyszała krzyk Angeli i Sama.

- Pomóżcie mi! - krzyknęła im w myślach.

- Już idziemy! - odpowiedzieli jednocześnie i już po paru sekundach dziewczyna usłyszała, że próbują wyważyć drzwi. 

      Tymczasem zjawa złapała ją za gardło i siłą postawiła na nogi. Rzucił nią mocno o ścianę, a dziewczyna momentalnie osunęła się na podłogę. Nagle na widmo padło światło. Duch krzyknął przeraźliwie i rozpłynął się we mgle pozostawiając po sobie zapach konwalii.

Czytam = komentuję, bo tym naprawdę do pisania motywuję XD